Το θρόισμα της Λεύκας

 

Το χέρι απλώνετε τρυφερά

σε κάθε δύσκολη στιγμή που πονά

όσο ψηλά και αν είναι αυτό

νοιώθει , ξέρει και χαμογελά!

 

Το θρόισμα της Λεύκας

Άκουγε τα μυστικά

Και χάιδευε με τα φύλα της

Τον άνεμο και το βοριά

 

Το κορίτσι …

κοιτούσε πάντοτε ψηλά

κι ήξερε πως την αγαπάει

κι ας κρυβότανε ψηλά!

 

Του ψίθυρους της  λεύκας

τους αφουγκραζόταν μόνο αυτή

ήξερε να  τους μιλάει μ' ένα νεύμα

να κλαίει από χαρά σαν παιδί.

 

Το θρόισμα ημέρευε τον πόνο με αγάπη

η λεύκα αφουγκραζότανε

ψιθύρους ανθρώπων

που ‘ χαν κλάψει

 

Σ' ένα πέτρινο απλό παγκάκι

εκει που το νερό έτρεχε

το κορίτσι  άκουγε τα λόγια

"Θα σ' αγαπώ  για  πάντα κι ας είναι από ψηλά"

 

Π.Σ.  17 Απρίλιος 2013

Εμπνευσμένο από το βιβλίο της κ. Φανή Πανταζή το θρόισμα της λεύκας  Πίσω >>>