Θυμάμαι!!!

 

Κάπου στα μέσα του Καλοκαιριού Ιούλιος μήνας…

Ένα ακόμα ερωτευμένο ζευγάρι αποφάσισε να ενώσει τη ζωή του με τα ιερά δεσμά του γάμου… Η Αφροδίτη  από την Κύπρο κρατάει στα χέρια της το προσκλητήριο γάμου της αγαπημένης της Λουίζας. Πόσο την είχε πεθυμήσει. Χρόνια τώρα ζει στην Κύπρο με τους γονείς της που αναγκάστηκα μετακόμισε από την Ελλάδα.  Το προσκλητήριο της Λουίζας ήταν και η ευκαιρία που γύρευε να γυρίσει πίσω στην Θεσσαλονίκη… Από τότε που έφυγαν όπως έφυγαν οι γονείς της δεν ήθελαν να γυρίσουν πίσω ούτε για διακοπές.  Η Αφροδίτη όσο και αν τους παρακάλεσε στάθηκε αδύνατον να τους αλλάξει γνώμη κι έτσι η Κύπρος έγινε γι’ αυτούς πια η μόνιμη κατοικία τους.  Η Αφροδίτη ένα γοητευτικό, ψηλό και κατάξανθο κορίτσι με πράσινα μάτια και λευκή επιδερμίδα, κοιτούσε τώρα απ’ το παράθυρο και ονειρευόταν την Ελλάδα που άφησε πίσω της και τα χρόνια που πέρασαν…
 

Κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης μέρες αργότερα…
 

Το πάρτι γνωριμίας:

Ο Πάρης ήταν αποφασισμένος να μην πάει στο συγκεκριμένο πάρτι. Είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά, ο Αλέξανδρος όμως, είχε άλλη γνώμη και  με την επιμονή του τα κατάφερε.  Τώρα βρίσκονταν και οι δυο τους έξω από το σπίτι της Λουίζας.

«Τι το’ θελα και ήρθα μου λες;»

«Σιγά ρε συ Πάρη, ένα πάρτι είναι όλο κι όλο.  Θα γνωρίσουμε και ωραία κορίτσια, θα δεις».

«Σιγά να μην γνωρίσουμε ωραία κορίτσια με την γκαντεμιά που με δέρνει τελευταία, τέλος πάντων ας είναι, για το χατίρι σου και μόνο» και ο Πάρης κατέβηκε απ’ το αυτοκίνητο προτού το μετανιώσει και γυρίσει πίσω.
 

Μ’ ένα κτύπημα της πόρτας  ένα ξανθό τρισχαριτωμένο πλασματάκι ανοίγει, χαμογελώντας.  Η Αφροδίτη που ταξίδεψε από την Κύπρο ειδικά για τον γάμο της λατρεμένης της φίλης, άνοιξε την πόρτα με χαμόγελο, τους χαιρέτισε και εξαφανίστηκε κάπου στο εσωτερικό του σπιτιού …

Ο Πάρης είχε μείνει σαν στήλη άλατος και χάζευε προς το εσωτερικό.  Χρειάστηκε τον Αλέξανδρο να το σπρώξει για να περάσει μέσα.  Έβαλε το σώμα του στον πρώτο τοίχο που βρήκε μπροστά του και χάζευε το κορίτσι που βρισκόταν στο κέντρο και χόρευε την αισθησιακή μουσική.  Μετά από μερικά λεπτά της ώρας η Αφροδίτη σταμάτησε να χορεύει, γύρισε προς το μέρος του και μ’ ένα νόημα των χεριών της τον προσκάλεσε στην πίστα.  Εκείνος χωρίς καν να το σκεφτεί δέχτηκε το κάλεσμά της, με τα μάτια και οι δυο τους χόρευαν τώρα μαζί τον αισθησιακό χορό.

Τα μάτια μίλησαν, τα χέρια άγγιξαν, τα σώματα αγκαλιάστηκαν.  Ο Πάρης παραληρούσε καθώς την κοίταζε, την ένιωθε, την ακουμπούσε, ανάμεσα στους καλεσμένους.
 «Αφροδίτη,  η θεά του έρωτα της ομορφιάς η ωραιότερη του δωδεκάθεου και εγώ την έχω δίπλα μου, μπροστά μου…»,  ήταν τα λόγια που έλεγε ξανά και ξανά κοιτάζοντας την στα μάτια και σιγομουρμούριζε. 

Ο  Αφροδίτη που σύμφωνα με τον ομηρικό μύθο γεννήθηκε στην Πέτρα του Ρωμιού, μια ακτή της Πάφου στην Κύπρο.  Και το κορίτσι που είχε στην αγκαλιά του ήταν από την Κύπρο.

 

Μια θεϊκή δύναμη ένιωσε μέσα του, ένα μαγνήτη να τον τραβά διπλά της, να θέλει να γευτεί το άρωμά της.  Στο πέρασμα του οι ματιές τους έσμιξαν για δευτερόλεπτα.  Δεν είχε ξαναδεί τόσο αθώα γλυκά ματάκια να τον κοιτούν!  Την έσφιξε με λαχτάρα μέσα στην τρυφερή αγκαλιά του και συνέχισαν να χορεύουν το τραγούδι που σηματοδοτούσε και τον μεγάλο κεραυνοβόλο έρωτα τους.   Ο χρόνος είχε σταματήσει και για τους δυο με την ευχή ο χορός αυτός να μην έχει τέλος…  Η δεξιά παλάμη του Πάρη ακούμπησε τρυφερά το μάγουλο της, εκείνη έγειρε το κεφαλάκι της προς την μεριά της παλάμης και τον κοιτούσε τρυφερά, τα βλέμματα τους ταξίδεψαν…

«Με θυμάσαι… Πάρη;»

Εκείνος τα ’χασε…

«Εγώ είμαι το κοριτσάκι απ’ το σχολείο, εκείνη η εκδρομή που έγινε τότε;…  Η εκδρομή της γνωριμίας μας;  Η Αφροδίτη, η δική σου Αφροδίτη.  Τότε ζούσα ακόμη εδώ, μετά το σχολείο μετακομίσαμε και χαθήκαμε…»
 

Εκείνος σταμάτησε να χορεύει,  την άρπαξε και βγήκαν έξω από το σπίτι τρέχοντας.  Εκεί κάτω από τα δέντρα την ξανακοίταξε ακόμη μια φορά και την έσφιξε στην αγκαλιά του.  «Μην ξαναφύγεις Αφροδίτη, μ’ ακούς;  Μην ξαναφύγεις».
 

« Σσσσ μη, αύριο, αύριο εγώ και εσύ θα πούμε όλα όσα χρειάζεται να μάθει ο ένας για τον άλλο από τη μέρα που μας χώρισαν αναγκαστικά», του  είπε χαμογελώντας τρυφερά…

Εκείνο το βράδυ ο Πάρης  βρήκε τον χαμένο παιδικό του έρωτα…

Η επόμενη μέρα βρήκε και τους δυο σε ξεχωριστά κρεβάτια με τα χέρια να αγκαλιάζουν τα μαξιλάρια τους και να ονειροπολούν την προηγούμενη βραδιά.
 

Ξημέρωνε σιγά, σιγά

Η πρώτη σκέψη της Αφροδίτης, ο Πάρης.  Άρπαξε το κινητό για να στείλει το μήνυμα αλλά ένα μήνυμα στο δικό της κινητό την σταμάτησε και την έκανε να χαμογελάσει.  «Σ΄ΑΓΑΠΩ, να το θυμάσαι!»  Τότε θυμήθηκε από το προσωπικό της ημερολόγιο  με στίχους που είχε γράψει χρόνια πριν για εκείνον!

 Να με θυμάσαι

και θα σε παίρνω πάντα αγκαλιά

θα σε γεμίζω με φιλιά
και θα κοιμάσαι
δίπλα μου γλυκά
Να με θυμάσαι...

Να με θυμάσαι

ποτέ να μην το ξεχνάς

στα όνειρα σου να με συναντάς
και να θυμάσαι...
θα κάνω πάντα ότι μου ζητάς
να μην φοβάσαι...

να το θυμάσαι

Παίρνω το θάρρος να σου πω

πόσο πολύ σε αγαπώ
σ’ έχω φυλακτό και αυτό
να το θυμάσαι...
να μην φοβάσαι...

 

Από τότε οι στίχοι αυτοί την οδηγούσαν πάντα και δεν είχαν σβήσει ποτέ απ’ την μνήμη της.  Αφού ξημέρωσε για καλά πια συναντήθηκαν και πάλι στη γνωστή καφετέρια.  ΄Ο,τι είχαν πει εκείνο το πρωινό ήταν γι’ αυτούς μια νέα αρχή, μια αρχή για μια κοινή ζωή…  Κατά την τελετή του γάμου οι ματιές τους ανταλλασσόταν κλεφτά, απανωτά.  Στιγμές χαράς για το νιόπαντρο ζευγάρι!  Στιγμές διπλής χαράς για τον Πάρη και την Αφροδίτη.  Αφού η Λουΐζα με τον Άρη έκοψαν την τούρτα ξεκίνησε ο χορός.  Ο Πάρης με την Αφροδίτη  χόρεψαν μαζί αδιαφορώντας αν τα μάτια όλων ήταν στραμμένα επάνω τους ή όχι.  Όταν τελείωσε ο πρώτος χορός ο Πάρης την τράβηξε προς την ορχήστρα, πήρε το μικρόφωνο

«Με παντρεύεσαι;»

Και η Αφροδίτη χωρίς καν να περιμένει ούτε ένα λεπτό δέχθηκε και ρίχθηκε στην αγκαλιά του…

Θυμάσαι γλυκιά μου;  Θυμάμαι!

για το ηλεκτρονικό περιοδικό Αναζητήσεις, Φεβρουάριος 2014  Πίσω >>>>.