'Ανθρωποι κεριά!!

 - αληθινή ιστορία

 



To κερί εκπλήρωσε τον χρόνο του

Η φωτιά το λιώνει μέχρι τον πάτο

Κι όταν αυτό χαθεί η φωτιά θα απλωθεί

Και εγώ θα πρέπει να έχω τη δύναμη για να την σβήσω

 

Σαν κεράκι λιώνεις τις μέρες σου

αφέθηκες στην μοίρα σου και στη ζωή

κουράστηκες να ζεις και να παλεύεις

μας έκλεισες την πόρτα

και αλλού πια ταξιδεύεις

 

Σε ένα αγώνα άνισο

Ξεκινήσαμε μαζί σου

Το ξέραμε όμως απ’ την αρχή

Πως ταξιδεύαμε στο άγνωστο κι όπου βγει....

26/01/2014

Κυριακή πρωί…

 

 Η διαδρομή Λεμεσό - Λευκωσία πάντα η ίδια μόνο με την διαφορά πως αντί να κοιτάω πια δεξιά και αριστερά κοιτάω ευθεία χωρίς να μιλάω καθόλου.  Μια διαδρομή με απόλυτη σιγή  που την κάνω με πόνο ψυχής  εδώ και δυο εβδομάδες, αντί με χαμόγελο.  Μπαίνοντας στη Λευκωσία, αριστερά, φώτα δεξιά, ξανά δεξιά μετά από πολλά φώτα, δεξιά, δεξιά και το μεγάλο κτήριο μπροστά σου.  Λες και βρίσκεσαι στον παράδεισο της γης.  Περνώντας τη μεγάλη γυάλινη πόρτα διασχίζεις το καθιστικό και μπαίνεις στους λευκούς διαδρόμους με τη μυρωδιά θανάτου στο χώρο.  Εκεί που νομίζεις πως το χαμόγελο στην ουσία έχει χαθεί , λευκοί άγγελοι πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους και κρύβονται πίσω από τις χρωματιστές πόρτες με τους ανθρώπους κεριά για να τους δώσουν την αγωγή τους, να τους κάνουν μπάνιο, να τους βοηθήσουν στο φαγητό, να τους βγάλουν στη βεράντα για τον αέρα τους και όλα αυτά με το χαμόγελο.

 

Ταμπελίτσες έξω από τα δωμάτια με τον Αριθμό δωματίου, τη λέξη ΔΩΡΕΑ και το όνομα οικογένειας, οργανισμού, εταιρείας.

 

Ο Αριθμός 2 με τη πράσινη πόρτα είναι και το δικό μας δωμάτιο.  Αφοπλίζεσαι με το χαμόγελο, παίρνεις ανάσες και προχωράς.  Κοιμάται. Καθιστός πια στο κρεβάτι γιατί ο κανονικός τρόπος ύπνου έχει πια χαθεί…  Κάθεσαι σε μια καρέκλα ακριβώς απέναντι και απλά περιμένεις.  Δεν πρόκειται να ξυπνήσει αν δεν τον σκουντήσεις.   Τα φάρμακα σου προσφέρουν τον ύπνο απλά για να μην πονάς πια.

 

«Μα αν δεν ξυπνήσει να μας δει θα νομίζει πως δεν ήρθαμε, δεν ενδιαφερθήκαμε».

 

Ξανασηκώνομαι και βρίσκομαι ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι.   Χαϊδεύω ένα κεφαλάκι μικρού παιδιού, κι ας έχει την ηλικία των 51 έτους. Φυλάω τρυφερά το κεφάλι  και ψιθυρίζω για 15 περίπου λεπτά το όνομα του.  Έρχεται η στιγμή που ξύπνα, αφοπλίζεσαι και πάλι με το χαμόγελο και αρχίζεις να μιλάς περί ανέμων και υδάτων λες και δεν συμβαίνει τίποτα…  Οι λευκοί άγγελοι μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο για να φέρουν ό,τι χρειάζεται, να αστειευτούν  και να μιλήσουν γλυκά.  Απορώ πως αυτοί οι επίγειοι  άγγελοι έχουν τόση δύναμη ψυχής για να έχουν αποφασίσει πως ένα τέτοιο επάγγελμα επίγειας ζωής είναι αυτό που θέλουν να κάνουν για πάντα!!!

 

Βγήκε έξω στη βεράντα για τσιγάρο, ναι όπως το ακούτε, τσιγάρο.  Τίποτα δεν απαγορεύεται πια σ΄αυτό τον παράδεισο.  Βρήκα την ευκαιρία να το σκάσω για να πάρω τη δική μου δύναμη.  Περπατώντας μέσα στους διαδρόμους όλες οι πόρτες σχεδόν ανοικτές με φως, κόσμο και ανθρώπους κεριά στα δωμάτια.  Γύριζα το κεφάλι κάθε φορά σε κάθε μια χρωματιστή πόρτα για να δω την ηλικία του κεριού πάνω στο κρεβάτι.  Όταν πια πέσεις σε κόμμα μετράς τις ώρες αντίστροφα.  Είναι ένας Γολγοθάς που δεν ξέρω πια τι είναι χειρότερο, απ’ αυτόν που το ζει ή απ’ αυτόν που το βλέπει και προσποιείται μπροστά του τουλάχιστο.

 

Απόρησα με κάποιον που κρατούσε το κινητό έξω στο διάδρομο και έκλεινε συμφωνίες, έδινε εντολές τιμολογίων κ.α. Ενώ πάρα δίπλα το άλλο παιδί μπήκε στο δικό μας δωμάτιο για να μας πει πως το δικό του ανθρώπινο κερί είχε πέσει πια σε κόμμα.  Μέχρι την Κυριακή που ξαναπήγα η πράσινη πόρτα με τον Αριθμό 1 ήταν πια κλειστή.  Η μπλε πόρτα με τον αριθμό 6 ήταν πια κλειστεί…  Και εμείς;  Τι;  Απλά περιμένουμε η δική μας πράσινη πόρτα να κλείσει;…

 

Βήκα έξω και μπήκα στη μικρή εκκλησούλα πίσω στην αυλή του κτιρίου.  Η πλάγια είσοδος είναι πάντα ανοικτή για το κοινό.  Δεν ξέρω καν αν λειτουργούν αλλά σίγουρα είναι ανοικτή για προσκύνημα.

 

Γύρισα πίσω…  Τον αφήσαμε να κοιμάται και γυρίσαμε πίσω ως την επόμενη φορά….

  

Σήμερα 30/01/2014

Δεν θα υπάρξει επόμενη φορά….

  

 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ  10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2014     Πίσω >>>>>